Hoe kan ik mijn monument na-isoleren zonder (te) veel risico te nemen op vervolgschade?

Dit is een veelgestelde -en begrijpelijke- vraag. Verduurzamen van een monument heeft vele voordelen, maar gaat ook gepaard met diverse risico’s. Dit heeft primair met de vochthuishouding van het object te maken. Het feit dat veel processen die zorgen voor mogelijke vervolgschade zich buiten het zicht afspelen, maakt dit complex. Als ontwerpadvies voor monumenteigenaren met een verduurzamingswens, gelden grofweg twee routes voor na-isolatie: dampdicht- of dampopen-systemen. De gebruikte isolatie wijze (passend in de situatie) bepaalt het systeem.

Dampopen of dampdicht?

Hoewel dampopen bouwen historisch gezien lang het uitgangspunt was, is dampdicht bouwen tegenwoordig de norm. Echter, in de meeste gevallen is een monument in de basis een dampopen constructie. Bij het na-isoleren waarbij een dampdichte binnenschil wordt aangebracht, treedt vervolgens het gevaar op dat verstoorde vochthuishouding door het ophopen van (condens)vocht kan leiden tot schimmelvorming en houtrot. Het is verstandig om de naderhand aangebrachte elementen goed af te stemmen op de bestaande basis. 

De ‘bio-based’ isolatiematerialen bieden hier mogelijkheden, want deze hebben naast deugdelijk isolerend vermogen eveneens vochtregulerend vermogen. Deze materialen zijn in staat vocht te bufferen. Het geheel blijft een ademende constructie, waar overmatige vochtophoping (buiten zicht) -met alle gevolgen van dien- voorkomen wordt. Zo wordt de bouwfysische balans van het object zo min mogelijk verstoord en daarnaast heeft het een positieve impact op het leefklimaat.

Advies:

Ondanks het juist afstemmen van de isolatiematerialen, blijft een verduurzamingsplan voor een monument altijd een objectgebonden plan op maat. Raadpleeg hiervoor de vakman! 

Deze artikel is aangeleverd door vakgroep-lid https://legemaatvanelst.nl/.